De eerste wandel reunie

Vandaag hebben zes oud-proiraten de kennismaking hernieuwd door gezamenlijk een wandeling te maken:
Eveline Beumkes, Huib van de Donk, Lex Pull, Pieter Grond, Wouter Huisman en Ferry van Elven. We hebben afgesproken dat eenieder tekst zou aanleveren en eventueel foto' s voor deze PROIRA Blog. Ferry houdt de Blog technisch bij. Voor inbreng stuur je gewoon een e-mail met tekst en foto' s op en dan wordt het in de Blog geplaatst.

De bijdrage van Eveline Beumkes

Ik had naar deze dag uitgezien. Na al die mailtjes die voorbij zijn gekomen nadat Anneke haar mailtje de wijde wereld in had gestuurd is Proira langzaam weer voor me gaan leven. Het woord dat de klankkleur van de naar boven drijvende herinneringen het beste weergeeft is 'dierbaar'. Ik besef hoeveel warme contacten ik dankzij Proira ervaren heb, hoeveel ik daar gelachen heb en hoe geaccepteerd ik mij gevoeld heb. En nu ga ik ze weer zien ...  na 40 jaar. Geheel tegen mijn gewoonte in ben ik ruimschoots op tijd op station Gouda Goverwelle, waar wij elkaar zullen ontmoeten. Het station(netje) is uitgestorven op deze zonovergoten zondagochtend; ik blijk de eerste te zijn. Op een steen voor de ingang ga ik wat zitten lezen. Ik ben verschrikkelijk benieuwd en kan mij er geen voorstelling van maken hoe het weerzien zal zijn...

Een enkele voorbijganger passeert en aan de overkant blijft een mijnheer rustig in het zonnetje staan. Na een tijdje zie ik hem vanuit mijn ooghoek ineens in beweging komen en zwaaien in de richting van het perron. Zijn blik volgend ontdek ik nu dat er mensen uitgestapt zijn. En ja hoor ... een van hen is Huib, dat zie ik, zelfs vanuit de verte, onmiddellijk. De 'mijnheer' die daar stond te wachten moet dus deel uit maken van het plot. Ik loop naar hem toe en het blijkt Wouter te zijn. Ja ... nu hij het zegt herken ik hem ook weer. Dat gevoel van herkenning neemt in de loop van de dag steeds verder toe. Natuurlijk, dat is Wouter, helemaal -  hoe kon ik dat nu niet zien?

Wouter en ik lopen Huib en nog iemand (?) tegemoet. Die andere mijnheer blijkt Ferry te zijn. Maar ken ik Ferry? Heb ik hem ooit ontmoet? Zo ja, dan herinner ik mij daar nu niets meer van. Ik ben opgelucht als Ferry even later uit zichzelf vertelt dat hij een Proiraat van voor mijn tijd was en dat wij elkaar nooit ontmoet hebben.

Samen gaan we richting parkeerplaats, waar, in de verte, iemand ons zwaaiend tegemoet komt. Het moet Pieter zijn, omdat Lex gebeld heeft dat hij later komt. Pieter was destijds van het jaar na mij. Hij kwam kersvers uit Limburg en met carnaval heb ik ooit nog bij zijn ouders gelogeerd. Ik zou hem niet herkend hebben als ik hem 'in het wild' was tegengekomen. Maar dat heeft enkel betrekking op het eerste gezicht, want al luisterend en pratend komt, in de loop van de dag, de herkenning helemaal terug.

We zijn nu een, nog wat onwennig, groepje geworden en installeren ons rond een picknicktafel die de gemeente daar, in het groen bij de parkeerplaats, voor ons heeft klaargezet. Het avontuur is begonnen. Ferry haalt een thermosfles met koffie tevoorschijn en zet een heerlijk uitziende, zelfgebakken spekkoek op tafel. Het zonnetje schijnt volop en het wachten is nog op Lex Pull - ook een Proiraat van voor mijn tijd. Ondertussen komt het gesprek op gang. Huib legt de kaart op tafel: hoe zullen we lopen en hoever zullen we lopen? De conclusie is dat het meer om het samenzijn gaat dan om het aantal kilometers. Ik haal opgelucht adem, want tegen die geplande 20 km had ik wel opgezien.

Lex weet ons al spoedig te vinden en, zo rond de tafel zittend, blijkt dat iedereen, behalve ik, met pensioen is. Met pensioen??? Ik kan het niet bevatten. Het heeft iets van een film. Maar wat nog onbevattelijker is, is de vertrouwdheid die ik in de loop van de dag ervaar. Al luisterend naar die bekende stemmen vallen die 40 jaren helemaal weg...

Ik houd een heel blij gevoel over aan deze dag en een groot gevoel van dankbaarheid naar al degenen die deze ontmoeting mogelijk hebben gemaakt.

Bijdrage van Wouter Huisman; kort maar krachtig:
Wat een prachtige dag en wat een goed gezelschap !
Bijzonder om elkaars levensgeschiedenissen uit te wisselen en ook samen weer lol te maken. En om te merken dat je na zo'n lang intermezzo toch gemakkelijk weer de draad met elkaar oppakt, als was het slechts een maand geleden.
Dank voor het initiatief !

Hier het verslag van Lex Pull van deze zeer geslaagde wandeldag.

Vijf grijsaards aan een tafeltje kofie drinkend
Foto Lex Pull

In de auto op weg naar Gouda een wat apart gevoel, alsof ik een eerste afspraakje had. De auto op het station geparkeerd, maar niemand te bekennen, ook niet om 11.00 uur, het afgesproken tijdstip. (Zou ze me laten zitten? zou het volgende gevoel moeten zijn, maar dat was er niet). Ferry gebeld, blijkt er een tweede station in Gouda te zijn. ja, dat was er 40 jaar geleden niet, toen ik daar 5 jaar gewerkt had als huisarts, dus doorgereden. Op de juiste parkeerplaats zaten 5 wat oudere grijsaards aan een tafeltje koffie te drinken; ik was gearriveerd, zo’n 45 jaar later.
Het weerzien was leuk; we hebben al wandelend veel bijgepraat, tijd om vogeltjes te kijken was er nauwelijks, dus de kijker heeft werkeloos om mijn nek gehangen.

Tweede koffie Foto Lex Pull

Wat drijft ons na zo’n lange tijd om de draad weer op te pakken? nostalgie? heimwee naar de studententijd, toen nog een heel leven voor ons lag en alles mogelijk was? 

Ik herinner me nog een uitspraak van een psychoanalyticus: elke keuze die je maakt in het leven, betekent dat je andere dingen uitsluit. de laatste keuze was om mee te gaan 3 oktober en deze keuze voelde goed.
tot 3 oktober in Zaandijk!
groet, Lex

En hier de bijdrage van Huib van de Donk
Een eerste ontmoeting na 30-35 jaar, spannend, zou ik ze nog herkennen, zijn ze erg veranderd en hebben we elkaar nog wel iets te vertellen? Met een stevige keelpijn en wegzakkende stem op pad naar de wandeling waarmee Ferry en ik (Huib) een jaar of negen begonnen zijn. Wat een herkenning die zelfde stem en lach en humor maar ook wat een diepgang in de gesprekken. Alsof een half mensenleven geen afstand heeft geschapen maar juist focus aangebracht. Het begon meteen goed in de zon op een 6-persoonsbankje genieten van elkaars gezelschap en Ferry's koffie en quiche Lorraine.
Vervolgens wandelden we in wisselende tweetallen (Changer!) en viel het prachtige decor weg in de opwinding van hernieuwde kennismaking.
Natuurlijk stonden we even stil bij degene die er het liefst bij geweest was maar niet meer kan zijn Pieter Troost.
Tot slot legden we aan bij een terrasje en kwam de quasi-studentikoze sfeer weer even terug compleet met scabreuze opmerking (van de oudere jaars uiteraard).

Was er dan helemaal niets veranderd? Okay een haartje eraf een rimpeltje er bij en veel meegemaakt.
Kortom het smaakt naar meer.

Van Pieter Grond de volgende bijdrage:

Zondag 13 september

De eerste Proira-wandelreünie.

Ik zit toch ietwat zenuwachtig op een bankje te wachten op de telefonisch aangekondigde komst van de overige 5 wandelaars: Ferry, Lex, Huib, Wouter en Eveline. In de verte zie ik ze komen. We zwaaien. Zal ik ze herkennen?

Als we elkaar begroeten blijkt dat mee te vallen. Ik herken gezichten, maar nog beter: stemmen, gebaren en motoriek. De grote uitwisseling kan beginnen. Hoe gaat het met je? Hoe is het je vergaan sinds……? Loopbanen, relaties, scheidingen, alles komt langs. Maar meer nog het ophalen van herinneringen, anekdotes, nieuwe namen die nog niet op de mailinglist staan, zoals: Hans Brückman, de fluit spelende Maastrichtenaar, lange Frans Mange, de meedogenloze monopoly-speler, Ida Mulder, de naar ik hoor nog steeds eega van Peter Ruepert uit STAD Delden.

Anekdotes worden opgehaald. Het gelach en de humor nemen toe. We wandelen in wisselende tweetallen naast elkaar, maar zitten ook regelmatig met zijn zessen in een kring. Gelukkig doen we niet de route van 20 km, maar korten we hem in tot zo’n 10-15 km. Te veel te vertellen. Vragen worden besproken: waarom is Proira indertijd opgericht? Wat was eigenlijk de oorzaak van het weer ter ziele gaan? Wat was de kern van Proira? Om met dat laatste te eindigen. Volgens mij:

• Diskussies, het debat.
• Het zich geleidelijk aan wat losmaken van zijn gereformeerde wortels.
• Progressief. Tolerantie voor elkaar en voor verschillen.
• De humor.
• Bridge en klaverjassen.
• Zeilen in Friesland.
• Mix van exact en sociaal. Medici, schei- en wiskundigen naast psychologen en andere –ogen.
• Meedogenloze Monopoly.
• Nachtelijke ‘verdwaal’ wandelingen.

Voorstel van, hoe kan het anders, onze Limburger Pieter Grond:
eindigen op een gezellig terrasje! Prima idee.

Het is alsof er geen 40 jaar voorbij zijn gegaan. Ik ervaar heel snel weer die openheid en vertrouwdheid. Zelfs met mensen die ik me niet herinner, omdat zij al weg waren toen ik kwam (1971) “Soort zoekt blijkbaar soort”.

Wij eindigen, zoals het hoort: op het terras, in het zonnetje. Ik heb een mooie, gezellige dag beleefd, met diepgang én veel gelach.

Pieter Grond.

Hier de bijdrage van Ferry van Elven:
Al jaren had ik ernaar uitgezien om nog eens een aantal van mijn oud-dispuutsgenoten te ontmoeten. En naar aanleiding van de inspanningen van Anneke de Regt om een fors aantal e-mail adressen van oud-leden te verzamelen en het idee van Huib en mij om eens te starten met een wandel-reünie kwamen we vandaag met zes van ons bijeen; de eerste wandel-reünie. We hadden het op korte termijn aangekondigd en georganiseerd vanwege het weer; er was redelijk goed weer voorspeld en dat zou ook bewaarheid worden; geen druppel regen.
Ik had gisteren al een spektaart gebakken; 2 liter koffie gezet, GPS geladen met de track, de printouts van Roos gekregen en vol spannende verwachting op naar Gouda Goverwelle waar we hadden afgesproken. Ik was vrijwel de enige die uit de stoptrein stapte; na 45 jaar zul je elkaar niet makkelijk meer herkennen. Ik liep de trap af en van het andere perron kwam Huib aanlopen met Eveline en Wouter. Zo op het eerste gezicht herkende ik Wouter niet tot zijn brede lach op zijn gezicht verscheen: "nou zie ik het, Wouter!". Eveline en ik hebben elkaar niet in het dispuut gekend; we kenden wel elkaars naam van horen zeggen. Het zelfde gold voor Pieter; hij zat op het parkeerterrein op ons te wachten. Alleen mijn jaargenoot Lex ontbrak nog; hij had vroeger in Gouda gewerkt en was naar het station Gouda gereden. Dus namen we eerst een kop koffie met de spektaart en wachtten totdat Lex aanschoof. We hadden direct een ontzettend leuk gesprek. Die oude PROIRA sfeer was er onmiddellijk weer. Lex schoof even later aan en na een kwartiertje gingen we op pad.

Ons hele kluppie:
v.l.n.r. Wouter, Huib, Ferry, Eveline, Pieter, Lex

Uiteindelijk hebben we van de 20 kilometer die Huib ons wilde opleggen er zo'n 12 gelopen; nog een keer koffie tussendoor gedronken en telkens in wisselende 1-2-tjes met elkaar gepraat.
Tot slot op voorstel van Pieter, de echte Limburger onder ons, hebben we op een terras in de zon, vlakbij ons einddoel nog wat gedronken en allemaal vastgesteld dat de dag helemaal geslaagd was. Ik vond het frappant dat die oude PROIRA sfeer weer helemaal levend was. Ik heb alle deelnemers gevraagd om een bijdrage te leveren voor de PROIRA blog die ik opgezet heb.

Huib mailde direct enthousiast:

Het was al duidelijk maar nogmaals het was groots, heel leuk om vrienden van vroeger weer te ontmoeten en in een paar uur een enorme brug te slaan.

Dank voor de voorzet en het doorzetten; smaakt naar meer.

Wij zijn van straks twee weken weg maar dat hoeft jullie er natuurlijk niet van te weerhouden nogmaals uit wandelen te gaan; de mooie tijd is zo weer voorbij en niet iedereen is zo winterhard als wij.

Ik antwoordde Huib: Ik zit er ook nog helemaal van na te sudderen Huib. Wat ben ik blij dat we hebben doorgezet en met we bedoel ik nadrukkelijk vooral ook Anneke de Regt. Ze zal misschien haar inbreng bagatelliseren maar zonder haar hadden we nooit die database met die e-mail adressen gehad. En niet te vergeten het positieve van onze oud-leden. Wat een ontzettend leuke lui vandaag. 26 september dat is al heel binnenkort en Roos heeft ook bij ons weer van alles gepland. Dus voor die tijd zit het er niet in. Laten we het even aanzien. Wellicht als je weer terug bent, maar wie weet. Het zou leuk zijn als het initiatief ook van een van de anderen uit zou gaan.

Tot slot op het station; Ferry de ene kant op, Huib de andere kant op.
De anderen waren met de auto: "Was een geslaagde dag Huib!!"