Het werd "de Markiezenhof"

V.l.n.r. Huibb, Han, Marcel, Ferry

Op de waarschijnlijk natste dag van dit jaar togen Marcel, Han, Wouter, Ferry en Huib naar Bergen op Zoom. De stad hield zich niet 'Vroom', de Noorderlingen werden geteisterd door een wisselstoring en de tocht van het station naar het Markiezenhof was een ware beproeving. Gelukkig was er een gastvrije herberg op een halve steenworp van het station waar de door de NS uiteen geslagen Proiraten zich konden verzamelen en konden opwarmen. Van het Markiezenhof hebben we vooral de lunchroom gezien; gelukkig moesten de broodjes nog gebakken worden en hadden we ruim de tijd om te praten.
Het was weer fantastisch om na zo'n lange periode in een weer iets andere samenstelling bij te praten, met als niet onbelangrijk bijproduct: Homerisch gelach.

We konden de spanning amper aan!

Het smaakt naar meer, maar zeker in de winter-periode mag de planning iets korter op de executie datum met meer kans op redelijk weer (dank jongens dat jullie de organisator niet gekielhaald hebben).
De wandeling om de zuid punt van Bergen op Zoom blijft nog even in het vat.
Volgende activiteit waarschijnlijk in januari 2016, met weinig wandelen en (nog) meer cultuur, tenzij iemand anders ....

Groepsfoto mèt Wouter

Tekst: Huib 
Foto's: Ferry

Met Paul naar Sardinië en Schokland

Foto van hedenmorgen met informatiefolder
over de Sardinië excursie

Bij de reünie bij Aart en Marleen hebben we met z'n allen mogelijkheden besproken van verdere gezamenlijke activiteiten. Genoemd werden bridgen, zeilen, een excursie naar Schokland en deelname aan de geologische excursie in Sardinië, georganiseerd door Georeizen, waaraan Paul van Olm bestuurlijk vebonden is.
Roos en ik waren direct enthousiast; we wilden sowieso nog een keer terug naar Sardinië en dit leek ons een heel bijzondere gelegenheid.
Vandaag hadden we afgesproken om elkaar te ontmoeten bij Paul en Anita in Lelystad zo rond koffietijd. Gezellig om ook Anita weer te ontmoeten; was lang geleden dat ik haar had gezien. Roos maakte kennis met beiden en we hebben op de bank met elkaar gesproken, onder andere over de reis naar Sardinië.
Deze vindt plaats van 1 juni vertrekdatum t/m 11 juni retourdatum. Informatie over de reis kun je uiteraard vinden op de website van Georeizen. Paul is reisleider van deze trip.
Er is nog ruimte voor een aantal deelnemers. Leuk als er een aantal onzer die dagen met elkaar op kan trekken binnen de context van zo'n interessant onderwerp als de geologie.

Om dichter bij huis te blijven; Paul is bereid om voor ons PROIRAten een "Schokland uitje" te organiseren. Een rondleiding, Gesteentetuin + wandeling naar de Noord duurt ongeveer 1,5 - 2 uur, topics: geologie, archeologie & geschiedenis. 

Tekst: Ferry van Elven

Met PROIRA naar de IGC

Cees, Anneke en Esther aan de borrel vooraf aan het diner

Vanavond een gezellige eet-reünie met partners bij de Industrieele Groote Club op de Dam in Amsterdam. We waren met z'n achten: Anneke de Regt met haar partner Cees, Jantine met partner René, Chris Struiksma met partner Esther en Ferry van Elven met partner Roos. Initiator was Ferry; hij komt al enkele jaren 1 à 2 keer per jaar dineren bij de IGC in het kader van het Slowfood diner dat wordt georganiseerd door zijn vriend Paul Vernooijs, lid van de IGC en van het Slowfood Convivium "Grachtengordel" of Amsterdam Centrum. Vanuit de organisatie Slowfood kennen Paul en Ferry elkaar.

Jantine en Chris vol aandacht voor de lezing

Wij Proiraten hadden om 18.00 uur afgesproken in de hal van de IGC. Natuurlijk waren Ferry en Roos ruim op tijd om de anderen op te kunnen vangen, ach dat was niet echt nodig want de organisatie van de IGC is uitstekend. Je wordt ontvangen en geregistreerd; je jas wordt aangenomen en je wordt gewezen waar je verwacht wordt. Chris belde naar Ferry met de vraag waar de IGC eigenlijk was; hij stond voor de plek waar hij dacht dat het was, niet wetende dat er vroeger twee van deze clubs op de Dam waren, de Groote Club en de Industrieele Club, later gefuseerd tot de Groote Industrieele Club, de IGC. Ferry ging naar buiten en navigeerde Chris en Esther via de telefoon naar het juiste adres. Inmiddels waren Anneke en Cees ook gearriveerd. Een SMSje van Jantine dat ze wat vertraging hadden vanwege de trein, maar dat viel mee; even later was het gezelschap compleet.
Ferry bood eenieder een welkomstborrel aan in de bar en na kennismaking met Paul Vernooijs stond iedereen al snel met elkaar te praten. Gezellige ambiance die ook noodt tot genoeglijke kout; geen kabaal van onnodige achtergrondmuziek.

Anneke en Ferry en een dame van de
voortreffelijke bediening

Om 19.00 uur gingen we aan tafel. Het thema van deze avond was vis. Tussen de gangen door hield een dame van een organisatie die zich druk maakt over duurzaamheid - hoe versleten is dit woord inmiddels - en maatschappelijk verantwoorde consumptie van dit kostelijk voedsel. Er gaat nogal wat mis in de zee door overbevissing, ontsnapte kweekvis, antibiotica etcetera, dat moge duidelijk zijn. De spreekster had wel wat communicatieles mogen nemen; het verhaal was wat warrig maar goed bedoeld. En de gangen wisselden elkaar af terwijl de wijn werd geschonken. We vermaakten ons kostelijk en lieten het ons intussen goed smaken.

Roos en René

We hadden een voor ons achten gereserveerde tafel. PROIRA was niet voor niets een gezelligheidsvereniging; het was weer bijzonder genoeglijk, niet in de laatste plaats door de aanwezigheid van de partners; leuk om de partners van je vrienden te leren kennen.
Na het diner nog koffie in een andere ruimte met leren banken en gezellige hoekjes. Daar heb ik (ferry) helaas verzuimd foto's van te maken. Doet denken aan de tekeningen van Marten Toonder van de Groote Club in Rommeldam. Je mag er alleen niet roken ha ha.
Hierna ging iedereen weer op weg naar huis met de uitdrukkelijke wens om bij een volgende gelegenheid opnieuw van de partij te mogen zijn op de Dam in Amsterdam. We zullen het tegen die tijd weer voorleggen aan Paul en aan de leden.

Cees en Esther, geboeid door de voordracht

Cees, Anneke en Ferry

Jantine en Chris

Alweer de tweede wandel-reunie

V.l.n.r. Eveline, Willem, Huib, Han, Cees en Wouter. Ferry en Roos ontbreken
op deze groepsfoto.

Het is nog geen twee maanden geleden dat we voor het eerst gingen wandelen in het kader van de PROIRA-wandelreunie en dan vandaag alweer voor de tweede keer. En ditmaal met z'n achten. Huib en ik (Ferry) hadden afgesproken dat we op twee plekken zouden beginnen; ik zou met degenen die met de trein kwamen vanuit Den Haag CS beginnen en Huib met de geautomobiliseerden vanuit zijn huisadres.

Toen ik op station Utrecht aankwam met mijn partner Roos die ook mee ging wandelen realiseerde ik mij dat ik m'n GSM had vergeten mee te nemen; stom, stom, stom! Maar alles zou goed komen. Ik verwachtte op het station slechts Eveline te treffen en die stond keurig op tijd op de afgesproken plek bij de piano in de stationshal. Dus - om 10 voor 12 - op naar het Haagse Bos. Gelukkig had Eveline wel haar GSM en zij belde Huib op het moment dat we hem toch eigenlijk wel verwacht hadden te ontmoeten. En toen bleek dat Cees Groen ook naar Den Haag CS was gekomen zonder dat hij zich per e-mail gemeld had. Hij was er keurig om 12.00 uur, het afgesproken tijdstip, maar toen waren wij al vertrokken en hij kreeg mij op de GSM niet te pakken.

Maar Huib had ingegrepen en Cees opgehaald en zo kwamen we uiteindelijk met z'n allen bij elkaar: Cees Groen, Wouter Huisman, Eveline Beumkes, Han Schellekens, Willem Reijm, Huib vd Donk, Ferry van Elven en zijn partner Roos van der Burg. Het werd weer een gezellige onderonsje waarbij we in wisselende combinaties met elkaar spraken. Het is leuk te zien hoe dat proces iedere keer weer onmiddellijk plaats vindt. Die vertrouwelijke sfeer is er direct/
Het weer werkte weer mee; het was gewoon te warm voor een trui onder de jas. De wandeling ging door de duinen. Erg veel hebben we niet gewandeld. Tot twee keer toe hielden we koffiepauze waar de door mij meegebrachte koffie haar weg vond.
Na een kleine 10 km liepen we richting bus en daar namen we weer afscheid. Was weer een fijne dag!

Het oude groenhok van PROIRA

Op deze plek stond het oude Groenhok van PROIRA

Het was niet meer het zelfde houten gebouwtje, maar nog wel van de padvinderij: het Groenhok van mijn dispuut met de fraaie naam PROIRA. In het begin van het academisch jaar hielden we daar de groentijd, voor een dispuut een belangrijk moment van saamhorigheid en plezier. Ook ik ben daar in het jaar 1965 "ontgroend". Het was liefde op het eerste gezicht van beide kanten; ik heb me dan ook altijd erg thuis gevoeld in het dispuut.

Toen ik deze week door Amstelveen aan het zwerven was kon ik het niet laten om even te gaan kijken achter het hek dat voorheen altijd gesloten was. Eigenlijk was het er nauwelijks veranderd alleen de ouwe houten keet die we altijd huurden van de padvinders was vervangen door een nieuw, keurig wit geverfd exemplaar. 

Het logo van mijn dispuut PROIRA
Met dank aan Huib

Toen ik lid werd van de Vereniging LIBER en daarin van het dispuut PROIRA stond de babyboom generatie in de startblokken om de universiteit te bestormen. De vereniging dreigde uit haar voegen te barsten. Het jaar voor ons waren meerdere nieuwe disputen opgericht waaronder PROIRA. Dit dispuut was voortgekomen uit het dispuut ROSTRA; de twee voortrekkers, Alef Kluiver en Paul Scheelbeek hadden het huzarenstukje geklaard om met een klein tiental nieuwe studenten een dispuut vorm te geven. Mijn jaar, bestaande uit een viertal nieuwe jaars was dus feitelijk pas de tweede jaargang. Namen die ik me nog weet  te herinneren waren Hans van der Sloot, hij was tevens studiegenoot van mij en dan twee medicijnstudenten, Lex Pull en Onno Meijer. Van het jaar boven ons weet ik nog wel een paar namen: Jan Bouwman, Jaap Jansen, Leendert Koppelaar, Jaap Vlugt, Han Vreeswijk, . Het dispuut had iets met water en zeilen, vandaar ook de naam. PROIRA betekent voorsteven. Het motto van het dispuut was in het Grieks en mocht slechts mondeling worden doorgegeven van praeses op praeses.
Onlangs besprak ik dit met Huib, zoals bekend uit dit Blog ook voormalig lid van PROIRA en hij wist van niks. Huib was zelf cöordinator van het dispuut geworden nadat de officiële bestuursfuncties van Praeses, Abactis, Fiscus en Assessor waren verdwenen. We waren het erover eens dat de magische zin nu wel gepubliceerd mocht worden. Ik doe dat als laatste praeses die hem kende met veel genoegen. Daarbij denk ik aan de moeite die het me destijds kostte om hem als niet-klassiek geschoolde (het is eruit!) uit het hoofd te leren.
Panton
Rèmaton
Ofelimotètos
Idioteias
Rhetorica
Askèsis
Oftewel: Het beste middel om de dwaasheid tegen te gaan is het bedrijven van de rhetorica. Ik denk nog met veel genoegen terug aan mijn tijd in het dispuut.
Met dank aan Roos voor het verbeteren van de Griekse tekst.

Dit is een copie van een Blog uit mijn daily Blog. Op voorstel van Huib hier geplaatst.

Wie heeft er nog foto's die gemaakt zijn bij vergaderingen of feesten in het oude padvindershok. En wie heeft er nog herinneringen aan? Stuur maar op en ze komen in deze dispuutsblog/site.

De senaat bereidt de dies natalis van 1968 voor in Giethoorn

Nu ik dit viertal zie realiseer ik me dat er afgezien van mijzelf helaas verder niemand van dit viertal in onze e-mail lijst voorkomt. Het zijn v.l.n.r. Jaap Jansen (1964), Ferry van Elven (1965), Hans van der Sloot (1965) en Alef Kluiver (voortrekker en ws van 1963 of zelfs 1962).
We zitten hier op een terras in Giethoorn; de ober was geen groot fotograaf; had meer oog voor Giethoorn dan voor ons, maar gelukkig staat de hele "senaat" erop. Ja, we deden niet minder, de senaat met als praeses (voorzitter) Alef, als Abactis (secretaris) Jaap, als fiscus (penningmeester) Hans en als assessor (bijzit, manusje van alles) Ferry. Het was de tweede keer dat Alef het praesidiaat op zich had genomen.
We waren met een gehuurd of geleend volkswagentje naar Giethoorn gereden en hebben een locatie gevonden en een uitstekend restaurant.

Wie heeft nog foto's en een verhaal van deze di-es in Giethoorn. Ik kan mij nog herinneren dat Pieter Troost een stichtelijk verhaal hield als tafelspeech over de Beulakkerwiede en nog zo'n plas water alsof het ging om het bereiken van de hemelpoort. Stuur je verhaal en een scan van de foto(os) naar mij en ik plaats het met alle genoegen in de Blog.

De eerste roeiploeg van PROIRA

De eerste PROIRA roeiploeg met v.l.n.r.
Paul van Olm (Stuurman), Ferry van Elven (Boeg),
Hans van der Sloot, Jaap Vlugt en Gillis Mol (Slag)
Foto uit 1968

In mijn fotoboek staat een klein, ooit zelf afgedrukt fotootje van de eerste roeiploeg van PROIRA in het jaar 1968. Gillis wist zich nog enigszins te herinneren hoe die roeiploeg tot stand was gekomen. Gillis zelf was de aanstichter en had Hans van der Sloot gevraagd; Hans was fervent zeiler en had aldus Gillis wel enige ervaring met water. Hans had daar kennelijk mee ingestemd en had mij, Ferry gevraagd om mee te doen. Hans en ik waren niet alleen dispuutsgenoten maar tevens studiegenoten en jaargenoten; we hadden toevallig zelfs aan de eerste practicumzaal (analytische chemie) onze plaatsen c.q. glaskasten naast elkaar. Kom daar nog maar eens om met al die honderden studenten van tegenwoordig?! Jaap Vlugt deed ook mee; een stevige kerel, net als Gillis en later Cees die in de roeiploeg van Okeanos 1 hebben geroeid.
Paul van Olm had overigens wel roeiervaring en als "lichtgewicht"  zeulden we hem mee als stuurman. Hij spoorde ons tijdens de enige wedstrijd die ik me kan herinneren aan om steeds harder te roeien. Van die wedstrijd herinner ik me slechts dat ik als doping een paar tabletten glucose had genomen en dat ik aan het eind van de rit de longen uit m'n lijf hijgde; ben zelden zo kapot geweest. Maar leuk was het!
Van dat eerste jaar herinner ik me vooral de trainingen met Ferry Wienese, NL's skifkampioen die ons vanaf de kant toeschreeuwde, en die ochtendvroege ritten naar de bosbaan vanuit Amsterdam-Slotermeer; ik denk dat het voor mij bij dat ene jaar is gebleven en dat alleen Gillis en Jaap verder zijn gegaan.

Aanvullling van de hand van Gillis Mol; 18 februari 2016

De reden waarom we als  dispuut zijn gaan roeien was simpel. De VU kende sportdagen, alle mogelijke sportactiviteiten gedurende een week, waaraan alle disputen konden meedoen. Als je meedeed, kreeg je punten en het dispuut dat de meeste punten had, was de winnaar. Wij wilden natuurlijk met zo veel mogelijk sporten meedoen. En met roeien kon je veel punten verdienen. Dat wilden we. En zo is het gekomen.
We gingen dus naar de roeiloods van de VU, Okeanos. Daar lagen boten, maar er was niemand in de buurt. Hans, onze zeilexpert, zei dat we de gemakkelijkste boot moesten nemen, een loeizware overnaadse vier. Zo gezegd, zo gedaan. Ieder is ergens in de boot gaan zitten. Dat bleek voor mij de bakboord kant te zijn en voor Jaap stuurboord, Hans weer bakboord en jij boeg. En zo is dat altijd gebleven. 
Na ons Proira avontuur zijn Jaap en ik doorgegaan in een ongestuurde twee. We werden soms gecoached door Jan Wienese, onze Olympisch kampioen skif van een jaar ervoor in Mexico. In die tijd at ik niet zo regelmatig en zeker geen warm eten. Jaap kon duidelijk merken als ik de avond ervoor een goede warme maaltijd had genuttigd.
Uiteindelijk zijn Jaap, Ike Bakker, Harm Loosekoot en ik door de roeibond als eerste ploeg van Okeanos naar de Scandinavische kampioenschappen in Kopenhagen uitgezonden en hebben daar 2x gewonnen. Een week daarna deden we mee aan de Nederlandse kampioenschappen.
Waar een start bij Proira al niet toe kan leiden.

Cees Groen, Jaap Vlugt en Gillis Mol in de roeiploeg van Okeanos

Cees heeft de volgende toelichting op deze foto:

Op deze foto zie je Okeanos 1, in de jaarlijkse eerste grote wedstrijd op de Amstel, de Head of the River. Dat jaar, 1972, deden voor het eerst 3 ploegen van de vereniging mee. Voor zover ik me kan herinneren bestond de ploeg  (van boeg naar slag) uit: Jaap Bakker, dan ?, Yke Bakker, Gillis Mol, Huguenin, Harm Losekoot, Jaap Vlugt en Cees Groen. Stuurman Joost Nannen. Het ging niet slecht maar welk resultaat we bereikt hebben weet ik niet meer, in ieder geval was het meedoen belangrijker dan het winnen.

Nog een detail over de boot: Door de VU gekocht in 1962. In 1928 werd het door de Argentijnen gebruikt op de Olympische Spelen.

Aanvulling van Gillis Mol:
boeg Jaap Huy, Fokke van der Werf, Bert Bakker etc.. We werden 22e, waarschijnlijk een na laatste oid op 04-04-1971.

Huib, Han, Pieter Troost en Pieter Grond in de branding

Bijdrage van Han:

Ameland, 1970 of 1971 of 1972 (wie het weet mag het zeggen).

V.l.n.r.: Huib, Pieter Troost, Pieter Grond, Han.

Zij die erbij waren, weten dat op dit bijna Bijbelse tafereel iets ontbreekt. Dat is de tekstballon uit Pieter Troosts mond met daarin het, ondanks zijn eenvoud, grootse, ontroerende, melancholische, meeslepende gedicht “De Zee”, waarmee Pieter op de middelbare school zijn reputatie als poëet vestigde.

De zee

Soms is de zee zo woest als een wild konijn

Soms is de zee zo tam als een lammekijn

Maar het is altijd fijn om bij de zee te zijn

Dit gedicht draag ik soms voor, staand op het strand. Maar bij deze bijzondere gelegenheid, want dat is het, vervang ik “de zee” door “Proira” en ik weet, ja broeders en zusters, ik weet het zeker, ja ik weet het heel zeker, dat Pieter Simon Troost, waar hij ook is, instemmend glimlacht.

Reunie bij Aart en Marleen

De groepsfoto met v.l.n.r. Voorste rij: Lex, Han, Aart En achterste rij: Ferry, Marleen, Arend, Jantine, Rommy,
Anneke, Eveline, Mieke, Hans, Cees en Pieter

Verslag van Ferry

Vanmiddag was het zo ver; de eerste echte PROIRA reunie sinds vele jaren. Aart en Marleen, een authentiek PROIRA-stel had alle inmiddels bekende leden (29) uitgenodigd om vanmiddag bijeen te komen in hun grote huis, gelegen tegenover de Zaanse schans. Op station Koog-Zaandijk kwam ik Arend en Pieter al tegen; we waren wat aan de vroege kant, maar daarom niet getreurd. We waren inderdaad de eersten  en ontzettend leuk om Aart en Marleen weer te zien. Ze hadden het fantastisch voorbereid en verzorgd; een tafel vol lekkers om te eten en te drinken stond klaar.

Marleen en Anneke

Al snel daarna kwamen meer en meer van onze oud-dispuutsgenoten binnen gedruppeld. Soms herkenden we elkaar en soms ook niet, maar het leuke was dat er direct weer de oude vertrouwde vriendschappelijke sfeer ontstond alsof de jaren weg vielen en dat terwijl sommigen elkaar in het dispuut niet of nauwelijks gekend hadden. Pieter Grond merkte ook op dat die amicaliteit wellicht het gevolg was van de selectie bij de groentijd; soort zoekt en vindt soort kennelijk.
In wisselende groepjes stonden we met elkaar te praten en iedereen genoot er van en wilde er vervolg aan geven. Verschillende soorten activiteiten werden al genoemd zoals bridgen, zeilen, de excursie van Paul van Olm en wellicht met een aantal mee met Georeizen van Paul van Olm (naar Sardinie), die overigens zelf niet eens aanwezig was vanwege een excursie naar Schokland die hij deze dag moest leiden.

Een aantal onzer is in het bezit van forse zeilboten en tja, PROIRA betekent "voorsteven" en was vanouds ook een zeilend dispuut. Wat ligt er dan meer voor de hand dan ook eens iets op het water te gaan doen volgend jaar. En natuurlijk het wandelen. Niet iedereen is gediend van 20 kilometer, maar daar kunnen we een mouw aan passen; het sociale karakter van een wandel-reunie is al eerder vastgesteld en het sportieve 20 kilometer wandelen kan daar enigszins los van staan. "Komt goed", zou ik willen zeggen.
Loes van Han maakte de groepsfoto waar zo te zien iedere aanwezige op staat.
"Plenair" namen we afscheid van gastvrouw en gastheer en bedankten hen voor de gastvrijheid; zo rond een uur of zeven vertrokken de meesten; dat was vroeger wel anders! ik weet nog dat ik wel eens bij Pieter Troost van de kamer vertrok terwijl de vogels al begonnen te zingen om de zon te verwelkomen. Dat redden we toch niet meer, althans ik niet.
Voor meer foto's: Tot eind november kun je hier nog meer foto's bekijken die Han via Dropbos ter beschikking heeft gesteld (met dank aan Loes!).
Onderstaande foto's zijn gemaakt door Han en Loes, met dank namens allen.

De eerste wandel reunie

Vandaag hebben zes oud-proiraten de kennismaking hernieuwd door gezamenlijk een wandeling te maken:
Eveline Beumkes, Huib van de Donk, Lex Pull, Pieter Grond, Wouter Huisman en Ferry van Elven. We hebben afgesproken dat eenieder tekst zou aanleveren en eventueel foto' s voor deze PROIRA Blog. Ferry houdt de Blog technisch bij. Voor inbreng stuur je gewoon een e-mail met tekst en foto' s op en dan wordt het in de Blog geplaatst.

De bijdrage van Eveline Beumkes

Ik had naar deze dag uitgezien. Na al die mailtjes die voorbij zijn gekomen nadat Anneke haar mailtje de wijde wereld in had gestuurd is Proira langzaam weer voor me gaan leven. Het woord dat de klankkleur van de naar boven drijvende herinneringen het beste weergeeft is 'dierbaar'. Ik besef hoeveel warme contacten ik dankzij Proira ervaren heb, hoeveel ik daar gelachen heb en hoe geaccepteerd ik mij gevoeld heb. En nu ga ik ze weer zien ...  na 40 jaar. Geheel tegen mijn gewoonte in ben ik ruimschoots op tijd op station Gouda Goverwelle, waar wij elkaar zullen ontmoeten. Het station(netje) is uitgestorven op deze zonovergoten zondagochtend; ik blijk de eerste te zijn. Op een steen voor de ingang ga ik wat zitten lezen. Ik ben verschrikkelijk benieuwd en kan mij er geen voorstelling van maken hoe het weerzien zal zijn...

Een enkele voorbijganger passeert en aan de overkant blijft een mijnheer rustig in het zonnetje staan. Na een tijdje zie ik hem vanuit mijn ooghoek ineens in beweging komen en zwaaien in de richting van het perron. Zijn blik volgend ontdek ik nu dat er mensen uitgestapt zijn. En ja hoor ... een van hen is Huib, dat zie ik, zelfs vanuit de verte, onmiddellijk. De 'mijnheer' die daar stond te wachten moet dus deel uit maken van het plot. Ik loop naar hem toe en het blijkt Wouter te zijn. Ja ... nu hij het zegt herken ik hem ook weer. Dat gevoel van herkenning neemt in de loop van de dag steeds verder toe. Natuurlijk, dat is Wouter, helemaal -  hoe kon ik dat nu niet zien?

Wouter en ik lopen Huib en nog iemand (?) tegemoet. Die andere mijnheer blijkt Ferry te zijn. Maar ken ik Ferry? Heb ik hem ooit ontmoet? Zo ja, dan herinner ik mij daar nu niets meer van. Ik ben opgelucht als Ferry even later uit zichzelf vertelt dat hij een Proiraat van voor mijn tijd was en dat wij elkaar nooit ontmoet hebben.

Samen gaan we richting parkeerplaats, waar, in de verte, iemand ons zwaaiend tegemoet komt. Het moet Pieter zijn, omdat Lex gebeld heeft dat hij later komt. Pieter was destijds van het jaar na mij. Hij kwam kersvers uit Limburg en met carnaval heb ik ooit nog bij zijn ouders gelogeerd. Ik zou hem niet herkend hebben als ik hem 'in het wild' was tegengekomen. Maar dat heeft enkel betrekking op het eerste gezicht, want al luisterend en pratend komt, in de loop van de dag, de herkenning helemaal terug.

We zijn nu een, nog wat onwennig, groepje geworden en installeren ons rond een picknicktafel die de gemeente daar, in het groen bij de parkeerplaats, voor ons heeft klaargezet. Het avontuur is begonnen. Ferry haalt een thermosfles met koffie tevoorschijn en zet een heerlijk uitziende, zelfgebakken spekkoek op tafel. Het zonnetje schijnt volop en het wachten is nog op Lex Pull - ook een Proiraat van voor mijn tijd. Ondertussen komt het gesprek op gang. Huib legt de kaart op tafel: hoe zullen we lopen en hoever zullen we lopen? De conclusie is dat het meer om het samenzijn gaat dan om het aantal kilometers. Ik haal opgelucht adem, want tegen die geplande 20 km had ik wel opgezien.

Lex weet ons al spoedig te vinden en, zo rond de tafel zittend, blijkt dat iedereen, behalve ik, met pensioen is. Met pensioen??? Ik kan het niet bevatten. Het heeft iets van een film. Maar wat nog onbevattelijker is, is de vertrouwdheid die ik in de loop van de dag ervaar. Al luisterend naar die bekende stemmen vallen die 40 jaren helemaal weg...

Ik houd een heel blij gevoel over aan deze dag en een groot gevoel van dankbaarheid naar al degenen die deze ontmoeting mogelijk hebben gemaakt.

Bijdrage van Wouter Huisman; kort maar krachtig:
Wat een prachtige dag en wat een goed gezelschap !
Bijzonder om elkaars levensgeschiedenissen uit te wisselen en ook samen weer lol te maken. En om te merken dat je na zo'n lang intermezzo toch gemakkelijk weer de draad met elkaar oppakt, als was het slechts een maand geleden.
Dank voor het initiatief !

Hier het verslag van Lex Pull van deze zeer geslaagde wandeldag.

Vijf grijsaards aan een tafeltje kofie drinkend
Foto Lex Pull

In de auto op weg naar Gouda een wat apart gevoel, alsof ik een eerste afspraakje had. De auto op het station geparkeerd, maar niemand te bekennen, ook niet om 11.00 uur, het afgesproken tijdstip. (Zou ze me laten zitten? zou het volgende gevoel moeten zijn, maar dat was er niet). Ferry gebeld, blijkt er een tweede station in Gouda te zijn. ja, dat was er 40 jaar geleden niet, toen ik daar 5 jaar gewerkt had als huisarts, dus doorgereden. Op de juiste parkeerplaats zaten 5 wat oudere grijsaards aan een tafeltje koffie te drinken; ik was gearriveerd, zo’n 45 jaar later.
Het weerzien was leuk; we hebben al wandelend veel bijgepraat, tijd om vogeltjes te kijken was er nauwelijks, dus de kijker heeft werkeloos om mijn nek gehangen.

Tweede koffie Foto Lex Pull

Wat drijft ons na zo’n lange tijd om de draad weer op te pakken? nostalgie? heimwee naar de studententijd, toen nog een heel leven voor ons lag en alles mogelijk was? 

Ik herinner me nog een uitspraak van een psychoanalyticus: elke keuze die je maakt in het leven, betekent dat je andere dingen uitsluit. de laatste keuze was om mee te gaan 3 oktober en deze keuze voelde goed.
tot 3 oktober in Zaandijk!
groet, Lex

En hier de bijdrage van Huib van de Donk
Een eerste ontmoeting na 30-35 jaar, spannend, zou ik ze nog herkennen, zijn ze erg veranderd en hebben we elkaar nog wel iets te vertellen? Met een stevige keelpijn en wegzakkende stem op pad naar de wandeling waarmee Ferry en ik (Huib) een jaar of negen begonnen zijn. Wat een herkenning die zelfde stem en lach en humor maar ook wat een diepgang in de gesprekken. Alsof een half mensenleven geen afstand heeft geschapen maar juist focus aangebracht. Het begon meteen goed in de zon op een 6-persoonsbankje genieten van elkaars gezelschap en Ferry's koffie en quiche Lorraine.
Vervolgens wandelden we in wisselende tweetallen (Changer!) en viel het prachtige decor weg in de opwinding van hernieuwde kennismaking.
Natuurlijk stonden we even stil bij degene die er het liefst bij geweest was maar niet meer kan zijn Pieter Troost.
Tot slot legden we aan bij een terrasje en kwam de quasi-studentikoze sfeer weer even terug compleet met scabreuze opmerking (van de oudere jaars uiteraard).

Was er dan helemaal niets veranderd? Okay een haartje eraf een rimpeltje er bij en veel meegemaakt.
Kortom het smaakt naar meer.

Van Pieter Grond de volgende bijdrage:

Zondag 13 september

De eerste Proira-wandelreünie.

Ik zit toch ietwat zenuwachtig op een bankje te wachten op de telefonisch aangekondigde komst van de overige 5 wandelaars: Ferry, Lex, Huib, Wouter en Eveline. In de verte zie ik ze komen. We zwaaien. Zal ik ze herkennen?

Als we elkaar begroeten blijkt dat mee te vallen. Ik herken gezichten, maar nog beter: stemmen, gebaren en motoriek. De grote uitwisseling kan beginnen. Hoe gaat het met je? Hoe is het je vergaan sinds……? Loopbanen, relaties, scheidingen, alles komt langs. Maar meer nog het ophalen van herinneringen, anekdotes, nieuwe namen die nog niet op de mailinglist staan, zoals: Hans Brückman, de fluit spelende Maastrichtenaar, lange Frans Mange, de meedogenloze monopoly-speler, Ida Mulder, de naar ik hoor nog steeds eega van Peter Ruepert uit STAD Delden.

Anekdotes worden opgehaald. Het gelach en de humor nemen toe. We wandelen in wisselende tweetallen naast elkaar, maar zitten ook regelmatig met zijn zessen in een kring. Gelukkig doen we niet de route van 20 km, maar korten we hem in tot zo’n 10-15 km. Te veel te vertellen. Vragen worden besproken: waarom is Proira indertijd opgericht? Wat was eigenlijk de oorzaak van het weer ter ziele gaan? Wat was de kern van Proira? Om met dat laatste te eindigen. Volgens mij:

• Diskussies, het debat.
• Het zich geleidelijk aan wat losmaken van zijn gereformeerde wortels.
• Progressief. Tolerantie voor elkaar en voor verschillen.
• De humor.
• Bridge en klaverjassen.
• Zeilen in Friesland.
• Mix van exact en sociaal. Medici, schei- en wiskundigen naast psychologen en andere –ogen.
• Meedogenloze Monopoly.
• Nachtelijke ‘verdwaal’ wandelingen.

Voorstel van, hoe kan het anders, onze Limburger Pieter Grond:
eindigen op een gezellig terrasje! Prima idee.

Het is alsof er geen 40 jaar voorbij zijn gegaan. Ik ervaar heel snel weer die openheid en vertrouwdheid. Zelfs met mensen die ik me niet herinner, omdat zij al weg waren toen ik kwam (1971) “Soort zoekt blijkbaar soort”.

Wij eindigen, zoals het hoort: op het terras, in het zonnetje. Ik heb een mooie, gezellige dag beleefd, met diepgang én veel gelach.

Pieter Grond.

Hier de bijdrage van Ferry van Elven:
Al jaren had ik ernaar uitgezien om nog eens een aantal van mijn oud-dispuutsgenoten te ontmoeten. En naar aanleiding van de inspanningen van Anneke de Regt om een fors aantal e-mail adressen van oud-leden te verzamelen en het idee van Huib en mij om eens te starten met een wandel-reünie kwamen we vandaag met zes van ons bijeen; de eerste wandel-reünie. We hadden het op korte termijn aangekondigd en georganiseerd vanwege het weer; er was redelijk goed weer voorspeld en dat zou ook bewaarheid worden; geen druppel regen.
Ik had gisteren al een spektaart gebakken; 2 liter koffie gezet, GPS geladen met de track, de printouts van Roos gekregen en vol spannende verwachting op naar Gouda Goverwelle waar we hadden afgesproken. Ik was vrijwel de enige die uit de stoptrein stapte; na 45 jaar zul je elkaar niet makkelijk meer herkennen. Ik liep de trap af en van het andere perron kwam Huib aanlopen met Eveline en Wouter. Zo op het eerste gezicht herkende ik Wouter niet tot zijn brede lach op zijn gezicht verscheen: "nou zie ik het, Wouter!". Eveline en ik hebben elkaar niet in het dispuut gekend; we kenden wel elkaars naam van horen zeggen. Het zelfde gold voor Pieter; hij zat op het parkeerterrein op ons te wachten. Alleen mijn jaargenoot Lex ontbrak nog; hij had vroeger in Gouda gewerkt en was naar het station Gouda gereden. Dus namen we eerst een kop koffie met de spektaart en wachtten totdat Lex aanschoof. We hadden direct een ontzettend leuk gesprek. Die oude PROIRA sfeer was er onmiddellijk weer. Lex schoof even later aan en na een kwartiertje gingen we op pad.

Ons hele kluppie:
v.l.n.r. Wouter, Huib, Ferry, Eveline, Pieter, Lex

Uiteindelijk hebben we van de 20 kilometer die Huib ons wilde opleggen er zo'n 12 gelopen; nog een keer koffie tussendoor gedronken en telkens in wisselende 1-2-tjes met elkaar gepraat.
Tot slot op voorstel van Pieter, de echte Limburger onder ons, hebben we op een terras in de zon, vlakbij ons einddoel nog wat gedronken en allemaal vastgesteld dat de dag helemaal geslaagd was. Ik vond het frappant dat die oude PROIRA sfeer weer helemaal levend was. Ik heb alle deelnemers gevraagd om een bijdrage te leveren voor de PROIRA blog die ik opgezet heb.

Huib mailde direct enthousiast:

Het was al duidelijk maar nogmaals het was groots, heel leuk om vrienden van vroeger weer te ontmoeten en in een paar uur een enorme brug te slaan.

Dank voor de voorzet en het doorzetten; smaakt naar meer.

Wij zijn van straks twee weken weg maar dat hoeft jullie er natuurlijk niet van te weerhouden nogmaals uit wandelen te gaan; de mooie tijd is zo weer voorbij en niet iedereen is zo winterhard als wij.

Ik antwoordde Huib: Ik zit er ook nog helemaal van na te sudderen Huib. Wat ben ik blij dat we hebben doorgezet en met we bedoel ik nadrukkelijk vooral ook Anneke de Regt. Ze zal misschien haar inbreng bagatelliseren maar zonder haar hadden we nooit die database met die e-mail adressen gehad. En niet te vergeten het positieve van onze oud-leden. Wat een ontzettend leuke lui vandaag. 26 september dat is al heel binnenkort en Roos heeft ook bij ons weer van alles gepland. Dus voor die tijd zit het er niet in. Laten we het even aanzien. Wellicht als je weer terug bent, maar wie weet. Het zou leuk zijn als het initiatief ook van een van de anderen uit zou gaan.

Tot slot op het station; Ferry de ene kant op, Huib de andere kant op.
De anderen waren met de auto: "Was een geslaagde dag Huib!!"