Paul van Olm leidt ons rond op Schokland

Paul haalt met de grondboor, de agn. Edelman
een monster keileem naar boven. Met HCl toonde hij
aan dat er geen kalk in zat.

Door een dichte mist, die de vraag deed rijzen of we wel iets zouden zien, togen Anneke en Cees, Cees en Nel, Pieter, Hans, Ferry en Roos, Chris, Willem, Lex, Gilles en Huib naar Schokland.
's Ochtend was Marleen ook van de partij en 's avonds nam Aart de honneurs waar.
Paul ontving ons in het bezoekerscentrum waarvan hij vrijwillig medewerker is. Het was heerlijk warm gestookt; geen overbodige luxe na een zeer informatieve rondleiding door de Gesteentetuin. Hij toonde ons verschillende gesteenten, oorspronkelijk afkomstig van Urk en hier neergelegd. Het landijs heeft deze stenen vanuit Scandinavië hierheen getransporteerd. Er lag hier een laag ijs van 400 meter hoog?!
Paul nam een grondmonster met een handboor, een zogenaamde Edelman, genoemd naar Pauls' leermeester althans een geoloog/onderzoeker. We sopten voort door dit stukje Schokland dat merkwaardig smal is geweest; niet meer dan 200 meter voor mijn gevoel.

Groepsfoto gemaakt door Cees
Vlnr: Roos, Chris, Gillis, Nel, Pieter, Huib, Marleen, Paul, Anneke, Lex, Wim, Ferry, Hans, Kees

Vervolgens gingen we weer terug naar het bezoekerscentrum voor de lunch. Na de lunch gingen we naar het Schokker museum. Dat was verrassend interessant met allerlei vondsten zoals een skelet van een jager-verzamelaar die hier 4000 jaar geleden was begraven; zo lang is deze plek dus bewoond geweest. Verder ook botten van beesten als de wolharige neushoorn, de holenbeer en de mammoet; woonden hier in de ijstijd; gekke gedachte. Wat mij opviel aan het skelet van de jager/verzamelaar was dat de persoon zo groot moet zijn geweest en dat het skelet er zo ontzettend gezond uitzag; stevige botten.
Nog een bezoek aan de fundamenten van een kerkje aan de zuidpunt van het eiland waar ooit een van alles verlaten vuurtoren heeft gestaan nadat het eiland onbewoond was. Het verhaal gaat dat hier twee broers gek zijn geworden toen zij in de vuurtoren waren met stormachtig weer, geheel omringd met woelig water waarin de doodskisten dreven en de botten ronddreven omdat het kerkhof was vernield door de golven.
We bezochten nog het imposante visserijmonument met de lijsten van mannen die omgekomen waren op zee. Vele tientallen zelfs nog in recente jaren. Een beeld van een vissersvrouw sierde het monument. Zij verbeeldt de weduwe die achterbleef.
En tot slot het culinaire hoogtepunt van de dag een fantastisch diner bij restaurant "Het Achterhuis" op Urk.
Het was ondanks de koude een hartverwarmende dag, fijn om oude vrienden weer te zien en onder kundige leiding meer en meer onder de indruk te raken van dit Werelderfgoed: Paul ontzettend bedankt voor de voorbereiding en uitvoering en de exclusieve gastvrijheid in het bezoekerscentrum! Tekst: Huib

van linksachter naar rechtboven:
Huib, Aart, Paul, Kees, Chris, Ferr, Wim, Roos, Gillis, Lex, Nel, Hans, Pieter
Op de foto ontbreken: Anneke en Cees die vertrokken eerder richting Friesland en Marleen

Nawoord van Paul:
Ik vond het ook een heel geslaagde dag, erg leuk dat jullie het zo waarderen. De vuurtoren stond natuurlijk ook op de Zuidpunt toen het eiland bewoond was, maar het werd wel heel eenzaam toen iedereen gedwongen geevacueerd was (1859) en er maar een paar mensen overbleven om de Noordpunt te bemannen. Of er iemand op de Zuidpunt bleef wonen betwijfel ik. Zo zie je je weet nooit alles van een onderwerp.